Al zo lang ik mij kan herinneren was er in mij een verlangen naar waarheid, liefde en geluk. 

Op jonge leeftijd kwam ik in aanraking met meditatie en het Rozenkruisgenootschap. Deze boden mij echter geen bevredigend antwoord op mijn vragen en versterkten mijn gevoel van gebondenheid en afgescheidenheid waardoor de zoektocht doorging.

 

In 1992, op 19 jarige leeftijd, kwam ik via het boek “Ik Ben” van Nisargadatta Maharaj, in aanraking met Alexander Smit (een leerling van Nisargadatta Maharaj).

 

Alexander was in Satsang heel direct, humoristisch en altijd onverwacht.

Zijn nadruk lag op het onmiddellijk herkennen van Dat wat nooit verandert.

Voor het eerst hoorde en zag ik iemand spreken vanuit Werkelijkheid in plaats van erover. 

Ik hing aan zijn lippen. In de samenkomsten met hem werden mijn ideeën over Zelfrealisatie met de grond gelijk gemaakt. Hij liet me zien, dat geen enkel concept over 'dat wat je bent' de waarheid is en dat deze zelfs een hindernis vormen om je Ware Zelf te herkennen.

Al hoewel mijn tijd met Alexander, tot aan zijn dood in 1998, bijzonder leerzaam was, bleef het voor mij, buiten enkele glimpen van de Werkelijkheid, bij een mentaal 'begrijpen' van zijn onderricht.

 

In 1999 kwam ik in contact met de Australische leraar Isaac Shapiro (een leerling van Sri Poonjaji).

Bij hem kwam ik voor het eerst tot Besef. Het zoeken naar bevrijding kwam

(in elk geval voor dat moment) aan zijn eind. De overtuiging (en gehechtheid daaraan) dat Geluk niet voor mij was weggelegd, werd doorzien.

Ik zag dat ik totale mildheid en schuldloosheid zelf was. Hierdoor ontstond de mogelijkheid om nieuw en zonder verbeterprogramma te gaan kijken naar allerlei patronen, mechanismes en overtuigingen, die ik in mezelf en in relatie met mijn vrouw en anderen tegen kwam.

Dit bleek echter wel nog een periode van komen en gaan van 'het inzicht'. Onderscheidingsvermogen achtte ik destijds nog niet zo van belang, waardoor de neiging om te projecteren en het tot een staat maken van die mildheid en schuldloosheid, door kon gaan. Tot 2002 bezocht ik Isaac in diverse retraites en Satsangs in Nederland en Duitsland. 

 

In 2002 ontmoette ik mijn uiteindelijke leraar, Philip Renard (een leerling van Alexander Smit). 

Met hem heb ik een zeer intensieve leerperiode doorgemaakt. Het leren kwam in een soort stroomversnelling terecht.

Philip bood destijds echt een leerling-leraar relatie aan. 

Zijn onderricht is direct, conceptloos en zonder opsmuk. Hij wees onophoudelijk op de kern van de zaak: dat wat ik zocht, was en is altijd het geval. Ik kwam tot Besef, dat ik zelf nú al Werkelijkheid ben, inclusief alle geneigdheden en beperkingen. Ik ben juist dát, wat Echtheid schenkt aan alles wat maar opkomt. Dit inzicht, dat steeds als een druppel op dezelfde plek viel, had een enorme uitwerking. Iets gaat vooraf aan elk woord, term of concept. Het is de totale beschikbaarheid voor al het andere oftewel het uitgangspunt. Het zelf herkennen hiervan, als het meest betrouwbare, maakt nogal een verschil. Het biedt de diepgaande mogelijkheid om, als het ware luisterend naar dit allereerste, dit nog oningevulde, meningloze, om te gaan met alles wat daar vervolgens in verschijnt.  Juist waar 'weten' en de meningen zo snel tot twee en zelfs strijd kunnen leiden. 

Nu voel ik het, als een leren om steeds weer aan het begin te zijn. 

Beginner, geen verworvenheid maar wel Vrij.

Niet iemand die dit realiseert. 

Wat een vreugde!

 

In de zomer van 2010 werd dit inzicht over Mezelf, twijfelloos en bevestigd door mijn leraar.

Er volgde een nieuwe periode van rijping en verdieping, waarin het verlangen groeide om dit onderricht door te geven.

 

Uit dankbaarheid voor dat wat ik heb mogen ontvangen, nodig ik, sinds november 2019, uit voor Satsang.